Sport:coaching staat nog in de vaderschoenen

Overal in de Derde Wereld is de sportkleding mode met verpletterende overtuigingskracht alom aanwezig: Adidas, Reebok, Puma en Nike zijn de merken die het vanuit het westen zijn gaan winnen van Coca Cola en Pepsi.
Als je verder je zintuigen met rust laat en alleen maar op je ogen vertrouwt, zou je denken dat ook hier in China bijna alle jongeren aan sport doen. Maar dat valt, bij nader inzien dus wel wat tegen.
Als een van de meer dan 100 middelbare scholen in Qingdao uitgaat en je de stromen tieners de hekken ziet uitlopen, denk je eerst even aan een sportschool die afgelopen is om even later te bedenken, dat al die sportkleding in dezelfde hemelsblauwe kleur niet anders kan zijn dan het nieuwe school-uniform: praktisch en kleurig, makkelijk wasbaar, vlotkledend en populair bij de jeugd, hip zelfs zoals je er wel uit wilt zien in China vandaag de dag. Geen probleem om hier de discipline van het uniform-dragen op scholen te handhaven. Vroeger rode garde pakjes van het merk Mao, nu sportswear van Adidas Adidas.

De merkgevoeligheid bij westerse mode en kledinggedrag is hier net zo groot als wat we weten en op tv zien in documentaires over Afrika en Zuidoost Azie. Met eigen ogen gezien in Algerije, Marokko, Cabo Verde, Kameroen en op filmbeelden van India, Indonesie, Bangla Desh en Sri Lanka: Verbazingwekkend, zoveel geld er toch uitgegeven kan worden aan de windhandel van westerse 'brands' in landen waar je betere doelen weet te vinden om je geld in te investeren. Het horen-bij door het dragen-van en uitstralen, is vaak een machtiger drijfveer voor menselijk handelen dan een onafhankelijke keus voor eigen nut of zingeving.... Misschien is horen-bij ook wel een niet te onderschatten zingeving in veel ontwikkelings-situaties...al heeft het een hoog virtueel en fancy fashion karakter.
Maar daarom juist: creatieve mogelijkheden zoeken voor zinnige identifikatie en identiteiten, die dichter bij je eigen leefsituatie staan....... mediaentertainmentmanagement op de maan, zegmaar.

Qingdao en Beijing zijn de uitverkoren steden voor de Olympische Spelen van 2008 en op straat kun je aan de duizenden jongeren in sportkleding opppervlakkig de indruk krijgen dat iedereen wel aan sport doet
(als je d'r al zovelen mee over straat ziet lopen !). Dat valt tegen, telkens als je ernaar vraagt: What sports do you do ? Meisjes en vrouwen antwoorden vaak: No, I am sorry, ik doe niks aan sport. (ti yu = body development)
Het is ongetwijfeld mede om die reden, dat bedrijven en overheidsorganisaties een ritueel hebben ingesteld om collectief aan 'Beweging' te doen, in een park of op de stoep voor het bedrijf in bedrijfsshirtjes te manifesteren dat hier aan sportieve 'lichaamsontwikkeling' of fitness (jian fei su sheng) gedaan wordt. Of op muziek zie je groepen oefenen in aerobic dancing (you yang ti cao en jian shen cao), kan zijn stevige house-muziek, kan ook zijn op sierlijke Aziatische melodieen.

Op de campus zijn gelukkig voorzieningen als tartanvelden en oefenplekken voor atletiek en balsporten, waaronder basketball nog het meest populair is. Chinezen besteden veel meer dan bij ons televisietijd aan de MBA in Amerika, vergelijkbaar met wat ik eerder bijvoorbeeld in Griekenland merkte. Don, de coordinator van de Graduates, heeft in de Staes gestudeerd en legt uit, dat Chinezen nog het meest van de fysieke speelstijl gecharmeerd zijn, zoals de Amerikanen hun spelletje spelen en zoals nu een paar grote Chinese topspelers daar in de MBA goede sier mee maken : zie de succesfilm "Year of the Yao" en zie mijn tv-foto van de nieuw-gecontracteerde Chinese basketball-speler Wang Zhizhi (1975).

Golda King, lerares uit Kameroen, wil wat aan haar lichaamsgewicht doen en heeft nu een dagelijkse afspraak met haar meisjes-leerlingen om met haar te badmintonnen, steevast om 4 uur, elke dag een andere leerlingg. I am Tuesday Girl hoorde ik eer gister, I am Thursday Girl hoor ik vandaag.