Schriftloze Volken Stemhebbende Cultuur

Tot de Schriftloze Volken in de wereld behoort dit China zeker niet.
Overal op straat, op gebouwen en in de openbare ruimte zie je bordteksten en opschriften in die intigrerende hierogliefentaal die we Chinese Karakters noemen. Veel meer nog dan in het Engeland met haar Vicoriaanse afstandelijkheid en Amerika met zijn aperte wegteksten van uitgesproken lelijke ondubbelzinnigheid.

Er zijn (veel Afrikaanse en Indiaans-Amerikaanse) volkeren die als Symbolische expressie wel een taal hebben, maar geen of weinig geschriften en opgeschreven teksten.
De 'orale traditie' wordt hun literatuur genoemd, die verteld en gezongen wordt en zonder schrijftaal doorgegeven aan nieuwkomers en volgende generaties. Zij horen bij uitstek tot de 'popular cultures' want zij zijn van A tot Z van het volk voor het volk en worden door het volk gemakkelijk aangeleerd, opgenomen en van dag tot dag vernieuwd en aan veranderende omstandigheden aangepast. Ze besparen je de moeite om het opgeschrevene uit te gommen en dan pas te vervangen door de nieuwe conventies, de ingreep om de cultuurgeschiedenis van tijd tot tijd te moeten herschrijven in aangepaste versies, meer passend bij de ideologie en de belangen van een nieuwe dynastie heersers, koning keizer, kolonelsregiems of admiraals.
Een van de meest drastische ingrepen in dit beschavingsgebied China met het langste cultuur-continuum, dat op de aardbol bekend is, werd gepleegd door ene MAO ZHE DONG, dichter en filosoof, intellektueel en revolutionaire aktivist in zijn jonge jaren. Geen Maarschalk te velde, zoals zijn direkte tegenstander Tchang kai Tschek zichzelf noemde, verslagen en het vasteland afgejaagd om zijn heil te zoeken op het eiland Taiwan (Taipeh als hoofdstad). In 1949 was dat het begin van de communistische staat China, wereldbekend om haar politieke revolutie en drastische ingreep in de geschiedenis van de Chinese beschaving. Van Mao is hier in China nog altijd bekend en geroemd, zijn opvatting dat je eerst het oude moet vernietigen om het nieuwe op die plaats op te kunnen bouwen. Zelfs de verlichte professor Roy Wang (OUC, Marketing) moet Mao daar 'gelijk' in geven: zou niet weten, hoe dat anders moest. En let op mijn woorden: ook nu in deze hals-over-kop overgangsperiode naar een door heel het volk gedeelde welvaartsstaat, zit er niks anders op. Binnen 10 jaar hebben we in China een nieuwe Mao Zhe Dong nodig, die opnieuw de zelfzuchtige machthebbers met hun handlangers uit de macht zullen moeten ontzetten, grote grondbezitters, kapitaaltoe-eigenaars en de elites die eerlijke verdeling en toegankelijkheid tot 'popular cultures' in de weg staan (aldus prof. Roy Wang, die ik echt niet op andere ideeen kon brengen dan deze deterministische bestemming van ons gezamelijk lot in Modern China in de jaren 2000 plus. Ik probeer eens wat samples ter vergelijking: in ons overbevolkte Nederland wordt bijna altijd eerst een gebouw gesloopt om op dezelfde plek een nieuwe creatie te laten verrijzen: exclusief, het is het een of het ander. Als je nieuwbouw wilt, moet je eerst de boel slopen die we niet langer bij het ouwe willen houden. In tegenstelling bv. met Ierland, waar menige bouwval of ruine van kerk of kasteel, landhuis of begraafplaats niet 'eerst geruimd' wordt, maar eerbiedig mag blijven staan, terwijl er een nieuw
kerkgebouw verrijst, simpelweg vlak naast het ouwe. Dat detoneert niet in Ierland, dat eert het land en de Ierse cultuur vanwege haar ruimhartigheid en inclusief praktisch denken.
Het roodharige Ierse volk heeft ook wel een rebels revoltionaire reputatie, maar voor Mao Zhe Dong's Rode Garde denk ik toch pas in de allerlaatste plaats aan het individualistische inclusief denkende Ierland. Op het punt van de 'orale literatuur' en de 'popular cultures' kom je op de populaire Celtic Music genres van Folk-en popmuziekvarianten in vredestijd. Ierland is bij mijn weten het enige land dat een vreedzaam muziekinstrument in haar heldhaftige schild voert : de celtic harp in het nationale wapen en de kleine postzegeltjes die op Eire's enveloppes prijken.
In China is er die bloedrode vlag met die 5 gele sterren in top, waar elk Chinees gezin er hier wel eentje van heeft voor nationale feestdagen (als the Golden Week begin mei). En zijn er die tienduizenden karakter-tekens, waar je d'r toch minstens zo'n 3000 van moet eigen hebben gemaakt om volledig aan de geschreven Chinese cultuur deel te kunnen hebben. Je moet wel geschoold zijn in China voor het publieke leven, geletterd wordt je vanzelf als je je vertrouwd leert maken in die mystiek zinnige beeldentuin van 'Characters' in de Chinese schrijftaal.
Wat een enorme potentiele kloof dat kan geven, tussen geletterden en geschoolden, hoog opgeleiden en schriftgeleerden voorop in de steden en anderzijds slecht opgeleide boeren en arbeiders op het enorm uitgestrekte binnenland, platteland en de bergen, schrale gebieden en karige, weinig ontsloten provincies van het land.
Onderwijs en de toegankelijkheid daarvan voor iedere burger, wordt nog steeds wel gezien als de sleutel van verandering en de brug van communicatie en verbindingslijnen die de weer uiteendrijvende Chinese samenleving nog enigszins bij mekaar zal kunnen houden. Daarvoor moet je lezen leren, Ferry Dutch en vele vele jaren studeren. Ook op een schrijftaal, die eruit ziet als Egyptische hiërogliefen en ook minstens zo'n enorme schat aan wijsheid ontsluiten kan als die van de Egyptische voorgeschiedenis van de Europees-westerse beschavingen.
Had je daar geen hekel aan? Door zijn omweg-karakter is het Chinese Karaktersschrift toch te vergelijken met zo'n onnutte schrijftaal als het notenschrift, of niet soms ? Via het boekje leer je de melodie spelen en de liedjes zingen, maar eerst moet je wel die noten leren lezen en dan pas hun klank reproduceren .......... precies zo gaat het toe in de meest gebruikte leerstijl waarin de Chinese student zijn studeergedrag effectief en doelgericht moet zien te maken.
De 'reproductieve leerstijl' komt 12x zoveel meer voor dan bij ons..... het lijkt wel dat mannelijke cijfer van autisme, lieve Rosa, volgens Simon Baron Cohen komt autisme toch ook 12x meer bij mannen voor dan bij vrouwen ? Hoe leer je dat die gasten in hemelsnaam ooit nog eens af, eeuwenlang ingesleten leerstijl-gedrag waar je als leraar en 'professor' wel genuanceerd en prikkelend mee om kunt gaan, maar toch zeker maar grondig mee rekening moet houden....

Ik heb hier op de Old Campus een fotoreportage van studerende leerlingen gemaakt, die lopen te lezen en zitten te repeteren, die staan te reciteren in het park en de bloementuinen van hun universiteitscampus ooit door Duitsers gepland.
Met zijn allen (collectivistisch ritueel), maar wel allemaal apart en individueel, in de stijl van de vroegere Bijbelscholen, de Koranschool met houten leitje en de inktpen voor teksten die in paragrafen op je plankje geschreven stonden en die na het opzeggen weer uitgewist konden worden en door nieuwe opvolgende verzen vervangen voor het vervolg van het bijbelvast reciteren.
"Versje een 10" stond er nog in de 4e klas op het rapport van ene Freddy Hoekstra, aan de Thimotheus school in Geuzenveld. Je kon het wel...... maar God, wat kreeg je daar toen al een godsgruwelijke hekel aan: dat uit je hoofd leren van andermans teksten en al te verheven gedachten, formules voor levensdogma's als tijdens de catechisatielessen in de Gereformeerde Pniel-kerk, of was het Rehoboth-kerk daar in de Colijnstraat van Amsterdam, Geuzenveld....?!

Zelfs je zelfgeschreven gedichten en theaterteksten heb je nooit nee nooit meer met autenthiek entoesiasme uit je hoofd willen leren. Dat reproduceren van die goed-opgeleide Chinezen, dat zal jouw stijl niet meer worden, vergeet dat maar ! En omgekeerd dan : zal het improviseren op een thema, het niet van papier hoeven spelen, het present-stellen met tegenwoordigheid-van-geest, het presenteren van je kennis bij een spontane spreekbeurt de student hier ooit goed & vloeiend afgaan ? Kun je dat 'erbij' leren of moet je daarvoor eerst drastisch je ouwe leerstijl afleren en afbreken wat er staat aan oude gebouwen en oude gewoontevorming ? Zal de Nieuwe Tijd voor studenten en professoren van het hypermoderne China over 'n jaar of 10 al die ruimte gegeven hebben ? Of herhaalt de geschiedenis zich straks onafwendbaar en vreten we hier eerst op revolutionaire wijze onze eigen kinderen op, alvorens we een evenwichtige toekomst kunnen bouwen op de nieuwste generatie Chinezen, competent en produktief-lerende initiatiefrijke ondernemers, die hun eigen lied zingen met een onvermoede diepgang en een verrassend flexibel springplank-karakter......? Met China zijn we nog niet klaar, rekenmaar.

wordt vervolgd.